Genealogie families Klok – v. dr Heijden / Ollefers – Steenbeek

Ik ben erg nieuwsgierig  de genealogische achtergronden
van mijn voorouders. Waar komen zij nu vandaan?
Ook nieuwsgierig?
Klik dan op onderstaande link om verder te kijken.

http://www.kampaan.nl/stamboom/index.html.

Een heuse Markthal!

We hadden al een Euromast, Erasmusbrug en Wilhelminapier met hoogbouw, maar nu toch eindelijk een heuse markthal. De naam? Nou, zonder opsmuk gewoon “De Markthal”. Een bijnaam zal wel niet zo lang op zich laten wachten.
Sinds de opening op 1 oktober 2014 is Rotterdam duidelijk weer een bezienswaardigheid rijker, want vanaf vroeg in de morgen tot laat in de namiddag zie je fotograferende toeristen van allerlei nationaliteiten.
Deze trekpleister gelegen naast het ook al bezienswaardig station Blaak is gelegen tussen de Binnenrotte, Hoogstraat en Blaak (Coördinaten 51°55’15″N 4°29’15″O).
Eigenlijk is het geen eens zo’n slecht idee op een marktdag te gaan kijken. De kun je gelijk het verschil tussen een gewone weekmarkt en zo’n overdekte markt zien. Aan de binnenzijde wordt je overweldigd door een 11.000 m² groot kunstwerk aan de gebogen binnengevel. Het is afkomstig van van Arno Coenen en Iris Roskam,
getiteld Hoorn des Overvloeds.
Wil je nou echt weten wat er zo bijzonder aan is, dan moet je gewoon gaan kijken.

6e Westfaalse Genealogendag, Altenberge

Op 14 maart jl. was het weer zover. De zesde Westfaalse Genealogendag in Altenberge. Ondanks de druilerige regen gingen wij toch op stap. Na een stief uurtje rijden arriveerden wij om circa ± 11.00 uur in de plaatselijke sporthal, waar het al een drukte van jewelste was. We waren bepaald niet de eersten.
Onderzoek naar je stamboom is kennelijk voorbehouden aan ouderen. Overal grijze en kale koppen, die geanimeerd met elkaar keuvelden en geïnteresseerd tuurden naar de overal opgestelde beeldschermen.
Ook vanuit Nederland bestaat er belangstelling voor dit tweejaarlijkse evenement.
Niet alleen kwam men her een der Nederlanders tegen.
De afdeling Twente van de NGV was op deze bijeenkomst zelfs aanwezig met een eigen stand. Niet verwonderlijk, want al sinds mensenheugenis zijn er aan weerszijden van de Duits-Nederlandse grens relaties opgebouwd en werd er over en weer getrouwd.  Dit geldt zeer zeker voor de grensgebieden en mede daarom is de aanwezigheid van de Twentse afdeling heel logisch.
Dit soort genealogendagen biedt vakgenoten niet alleen de gelegenheid om elkaar te ontmoeten, maar is ook bij uitstek geschikt om over en weer informatie uit te wisselen en op de hoogte te geraken van nieuwe ontwikkelingen. Last but not least verneemt men men in de wandelgangen ook weer welke archieven recentelijk zijn ontsloten en op welke wijze men de daarin opgeslagen gegevens kan raadplegen. Alhoewel de hal tegen het einde van de dag langzamerhand wat leger werd, stonden her en der nog kleine groepjes die zo te zien nog lang niet uitgepraat waren.
Aan het einde van de dag kon dan ook geconcludeerd worden dat deze Westfaalse Genealogendag ook voor de zesde maal zeer geslaagd mag heten.

Tramput (Charlois), 62 jaar geleden

Heden ontving ik van Rob Ek  onderstaande bijzondere foto.

Februari 1953, precies 62 jaar geleden en net na de watersnoodramp van die maand stond het water zo te schatten ruim een meter hoger dan normaal.
Het gevolg hiervan was, dat zowel de kleedhokjes als de door glas afgeschermde zonnehoek op de kop van het zwembad volledig onder water stonden. In één woord. Bijzonder!
Aardig aan deze foto is ook, dat hij genomen is vanuit een niet zo veel voorkomend gezichtspunt.
Wie heeft er nog meer van dit soort foto’s?

Oorsprong

 

 

 

De enige echte Catweazle was in de jaren ’60-’70 een bekende verschijning op Schouwen en Duiveland. Deze romantische dromer, zeeman van beroep en niet onverdienstelijk schilder, zwierf er, van het vroege voorjaar tot diep in de herfst graag door de duinen en over de stranden. Met het ouder worden en verzakelijken der tijden is hij na deze roemruchte periode uit ons beeld verdwenen.
Naar verluidt, heeft hij dit ondermaanse sinds 2002 zelfs verlaten om elders te kunnen vertoeven.
Met een knipoog naar Catweazle is deze homepage derhalve gemaakt.
Was getekend,

Bokweazle

Vijf kerstmarkten op één dag

Om het zielige Zwarte-Piet-gewauwel  te ontlopen bezochten wij op Sinterklaas de vijf kerstmarkten van het niet al te grote maar oh zo gezellige Münster. Tegen vieren bij het invallen van de schemering werden wij op sleeptouw genomen door onze nog immer goed  ter been zijnde Heribert op sleeptouw genomen.  Aangekomen in het centrum kon het bijna niet missen. Ervan afgezien dat deze kerstmarkten bij het Rathaus, Kiepenkerl, Lambertikirche, Aegidiimarkt en Giebelhüüsmarkt op loopafstand van elkaar gelegen zijn, kwamen de walmen van de “Glühwein” en de “Bratwurst” je al van verre tegemoet. Via een uitgekiend parcours kuierden wij op ons gemak alle vijf markten. Half Münster was op de been, stond gemoedelijk te socializen en verwarmde zich aan de glühwein. Op deze ietwat kille avond zeker geen onaangename bezigheid. In de kerststalletjes, ook wel Buden genaamd, staan de straathandelaren met hun houtsnijwerk uit het Ertsgebergte, glaskunst uit het Beierse Woud  alsmede sokken, sjaals en andere warme kleding. Ook het spirituele kwam tijdens onze rondgang aan bod. Eerst betraden wij de de Dominicanenkerk, die echter niet meer als zodanig in gebruik is. Als gevolg van de secularisatie werd het ne kunstwerkjes uit glas of steen, zilveren sierraden klooster van de Dominicanen opgeheven. Het complex ging over in staatsbezit. Thans dreigt het op zich mooie gebouw ten prooi te vallen aan de geldzucht van en het politieke gekrakeel  tussen de plaatselijke politieke partijen. De nabij gelegen Lambertikerk konden wij helaas niet bezichtigen, omdat er op dat moment een dienst gaande was. In deze kerk werd Jan van Leiden in het verleden terechtgesteld. De kooi waarin zijn lijk werd tentoongesteld schijnt er nog steeds te hangen. Ook die konden wij dus helaas niet bekijken. Dus wandelden wij op ons gemak verder langs de stalletjes. Zowaar Blauweiß’chen, waarover ik reeds eerder berichtte. had zijn handel uitgestald.  Om het traditionele karakter van de avond te behouden genoten wij de avond ergens op het platteland van Münster van de overal geserveerde “Grünkohl”

Vereniging “Zwembad Charlois”, (Tramput)

Op 16 februari 1931 werd de vereniging “Zwembad Charlois “ bij koninklijk besluit goedgekeurd.
In de jaren 70 van de vorige eeuw werd dit zwembad gesloten. De vereniging werd bij mijn weten echter nooit opgeheven. Een bezoekje bij de Kamer van Koophandel te Rotterdam levert niets op. Gegevens konden niet gevonden worden.
Het lijkt of het verenigingsbestuur na sluiting van het zwembad in het niets is opgelost.
Toch is de vereniging, zo ’t er naar uitziet, niet opgeheven.
Over de sluiting van het zwembad is destijds voldoende geschreven om zich een beeld te kunnen vormen over de achtergronden, maar:
– Waar is dat bestuur nou gebleven?
– Wie waren de laatste bestuurleden ?
– Leven zij nog of of zijn zij inmiddels overleden?
– Wanneer is de laatste bestuurvergadering geweest?
Zijn van die vergadering nog notulen gemaakt en . zo ja, zijn die nog ergens te vinden.
Op dit soort vragen zou ik graag een antwoord willen hebben, zodat ik mijn verhaal over dit toch wel unieke buitenzwembad In Rotterdam-Zuid te kunnen afronden. Wie mij daarover meer kan vertellen, nodig ik van harte uit zich met mij in verbinding te stellen. Mijn mailadres luidt: bokweazle@telfort.nl

Blauweiß’chen

Bij het ontwaken was onze kamer hel verlicht door het zonnetje. Het beloofde een mooie dag te worden en eigenlijk vonden wij het zonde om linea recta over de autobaan naar huis te scheuren en dan om 5 uur in de middag weer thuis te zijn. Het leek ons leuker om op ons dooie akkertje over de nationale bondswegen, vergelijkbaar met de “route nationale” in Frankrijk, op huis aan te gaan.
Onze keuze was bepaald niet verkeerd. Overal zag je langzaam een zachtgroene waas over de bomen komen. Ook het koolzaad, dat Duitse landerijen altijd die zo’n kenmerkende gele kleur geeft, zag je overal weer omhoog schieten. Nee, helemaal niets verkeerd aan om de snelweg eens links te laten liggen.

Zo tegen drieën in de namiddag kwamen wij aan bij in de buurt van Münster aan bij Blauweiß’chen, een van rode baksteen gebouwd gedateerde boerderij. Voor agrarische doeleinden word de boerderij echter niet meer gebruikt.
Ellen Schroeder-Ostendorf heeft daar samen met haar man Johannes zo’n vijfentwintighonderd handgemaakte houtsneden onder haar beheer. De motieven zijn onder meer ontleend aan de klassieke oudheid, art deco, jugendstil en Biedermeier. Maar in de loop der jaren kwamen ook eigen ontwerpen tot stand. Deze houtsneden worden veelal gebruikt voor het bedrukken van gordijnen, tafellakens, servetten, handdoeken, kleding, geschenkpapier en noem maar op. Niet alleen textiel maar ook andere materialen kunnen natuurlijk op decoratieve wijze worden bedrukt.
Johannes vult Ellen wonderwel aan. In de loop der jaren ontwikkelde hij een scala kleuren van op basis van milieuvriendelijke grondstoffen. Wel zo’n 120 in getal. Hierbij zitten zelfs verloren gewaande en geheel nieuwe kleuren. Bovendien zijn de kleuren wasbestendig ook.
Zou je er behoefte aan hebben om je deze druktechniek zelf eigen maken, dan is het mogelijk een- of meerdaagse cursussen te volgen, waarbij er tijdens de momenten van rust en de maaltijden gelegenheid is om kennis te maken met je medecursisten. Onder de naam Blauweiß´chen (http://www.blauweisschen.de) kun je Ellen en Johannes ook vinden en krijg je een aardige indruk wat je zoal met houtsneden kunt decoreren.

Sex & The Sea

Als rechtgeaard Rotterdammer kun je er natuurlijk niet onderuit om zo af en toe eens je kennisniveau over de Rotterdamse haven op te krikken. Niet alleen via kranten en andersoortige media, maar af en toe moet je er ook eens de tijd voor nemen om buitenshuis op locatie rond te kijken.  Al weken kom ik advertenties tegen over een nieuwe expositie in het Maritiem Museum. Voor het buitenmuseum was het ondanks de felle laagstaande zon ietwat aan de frisse kant, maar ook in het binnenmuseum is regelmatig wat te bekijken. Dit maal onder de uitnodigende titel “Sex and the Sea” van Peter Greenaway en Saskia Boddeke. Hoog tijd om mij eens nader op de hoogte te stellen. Welnu, op de eerste etage van het museum was een verzameling attributen bijeen gebracht, die een weliswaar niet compleet, maar toch duidelijk beeld gaven van hetgeen de zeeman tijdens zijn reizen, dikwijls ver,  van huis zoal bewoog. Al wandelend langs de uitgestelde voor werpen, komt krijgt men toch een aardige indruk van de wijze, waarop door de geschiedenis heen zeelieden aan hun erotische fantasieën vorm hebben gegeven. Je veelt je beslist niet.  

Schransen op de “Pannenkoekenboot”

Een liefhebber van pannenkoeken ben ik niet echt.
Maar,  als ik ze ga eten, dan wil ik achteraf ook echt kunnen zeggen dat ik ze gegeten heb.

Waar kun je als Rotterdammer nou lekker pannenkoeken eten?
De de Boshut “De Big” aan de Kralingseweg  of het Pannenkoekhuis “Seth”aan de Meent zijn beslist aanraders.
Maar als rechtgeaarde Rotterdammer gaat ben je natuurlijk dikwijls met je gedachten bij het water. Als je die twee, pannenkoeken eten en water dus, wilt combineren, kun je bij uitstek kiezen voor een omgeving, die de sfeer van de haven ademt. En waar kun je dat nou beter doen, dan aan boord van de “Pannenkoekenboot”?

Tijdens het varen mag je, zodra het buffet is geopend,aan boord net zoveel pannenkoeken eten als wilt. Dat klonk kennelijk niet alleen bij mij aan aanlokkelijk in de oren, maar ook anderen. De kerstvakantie was nog net niet afgelopen. Hoe kun je je kinderen dan beter vermaken dan op een pannenkoekenboot? Niet alleen kinderen, maar kennelijk ook volwassenen willen kennelijk wel eens afwijken van het traditionele personeelsuitstapje, gevolgd door een etentje. Zo’n pannenkoekenboot is dan een zeer aantrekkelijk alternatief.  Als je dan bovendien nog gebruik kunt maken van je Rotterdampas, is dat een uitstekende optie. Onder gebruikmaking van deze pas mag je dan eenmaal per jaar kosteloos een boottocht met de Pannenkoekboot maken. Gedurende dat uur een uur mag je onbeperkt pannenkoeken eten.

Probeer het maar eens uit. Binnen het uur net zoveel pannenkoeken  eten als je kunt.  Nou, na circa een halfuurtje had ik vijf met spek belegde pannenkoeken naar binnen gewerkt en hield ik het wel voor gezien.  Ik was echt niet in staat om er nog eentje te verschalken.

Nou, gezegd moet worden, dat zo’n vaartochtjes een regelrechte een aanrader is.
Je vaart een klein uur door de haven, wat op zich ook al de moeite waard is. Vanaf het water ziet de stad er toch altijd weer anders uit. En onder het varen kan je dan nog eten ook. Volgend jaar doe ik dit beslist nog een keer.

m.s. “Geertruida”

Al wandelend van de Spido naar de metro kwam ik voorbij het m.s. “Geertruida”, dat is opgenomen in de collectie van het buitenmuseum. Deze Brusselaar, waarvan de afmetingen 43,55 x 7,30 meter bedragen, liep in 1906 bij de Gebroeders Boot te Leiderdorp van de helling. Het schip werd vernoemd naar de de vrouw van eigenaar en schipper Hendricus Johannes Maas. Het vaartuig werd met name veel gebruikt om bouwmaterialen naar Brussel te vervoeren. Het is een maatschip, hetgeen betekent dat de maat van het schip destijds was afgestemd op de vele kanalen, sluizen en bruggen op de routes. Zij vormden geen probleem tijdens het varen. De Geertruida verscheepte regelmatig zand, steen en grind naar de Belgische hoofdstad.

De eerste 50 jaar werd het schip gesleept door sleepboten. Dit is de verklaring voor de naam ‘sleepkast’. In 1956 kreeg de Geertruida een motor, waarmee het op eigen kracht richting België, maar ook regelmatig naar Duitsland voer.

De familie Maas bleef tot in de jaren zeventig van de twintigste eeuw actief met het vervoeren van vrachten richting het achterland van Rotterdam. Aan het stuurhuis en het woongedeelte is nauwelijks iets veranderd, waardoor een goede indruk verkregen wordt van de wijze waarop schippersfamilies aan boord leefden. Ook het vooronder, ingericht voor de in dienst zijnde matroos, is onveranderd gebleven. In 1988 wordt het schip in goed onderhouden staat toegevoegd aan de collectie van Het Havenmuseum. Zoals gezegd, de Geertruida is aan de buitenkant een ouderwetse Brusselaar.

Hieronder nog een tweetal foto’s, waardoor men een goede indruk verkrijgt van hoe zo’n vooroorlogs roefje er uitzag. Bedenk wel, dat hier dikwijls een heel gezin met kinderen woonde.

De zon was gelukkig nog net niet ondergegaan, zodat wij ook buiten nog een paar plaatjes konden schieten. De Geertruida heeft, zoals je kunt zien, een waardige ligplaats gevonden voor haar tweede carrière als opleidingsschip. Dit hadden de constructeurs, Gebroeders Boot, nooit kunnen vermoeden.

Het monumentale schip ligt bij het Havenmuseum in Rotterdam en is sedert 2010 omgebouwd tot opleidingsschip. Daardoor ontstond in het ruim van de Geertruida een op- en top moderne werkplek,waar onder meer een 3D-printer komt te staan. (TH). Bij de werkzaamheden aan het schip is met name ook aandacht besteed aan de temperatuurbeheersing. Dit, om het schip geschikt te maken om onder meer te worden ingezet voor workshops, presentaties en documentatie ten behoeve van het behoud van mobiel erfgoed. De inrichting en verbouwing zijn in eigen beheer gedaan door medewerkers, maar vooral vrijwilligers van Het Havenmuseum. Alle kosten zijn door Stichting Mobiel Erfgoed Centrum betaald, zowel de verbouwing als de inrichting en de ICT-middelen.’

Door de handen ineen te slaan is enerzijds bereikt dat een stukje maritiem erfgoed behouden kon blijven waarbij tegelijkertijd voor deze stichting een educatieve werkplek is gecreëerd in een toch wel zeer passende omgeving.

Alle lof toe te zwaaien aan de aanwezige rondleider, die alleen op vrijdag rondleidingen verzorgt. Wij vielen echt met ons neus in de boter. Hij wist niet alleen veel te vertellen over de Geertruida , maar ook over de historie en de ontwikkelingen van de binnenvaart. Wat een korte bezichtiging had moeten worden liep dus uit tot bijna sluitingstijd.